Alleen snelle schaatsers op noren. Binnenbaan of buitenbaan?

Ik ben 100% Friezin. En dus als het kouder wordt, krijg ik kriebels. In Rotterdam daalt het kwik minder vaak onder nul dan in Friesland. Daar heeft iemand hier wat op gevonden. Van 3 december tot 1 maart is er een tijdelijke schaatsbaan in Rotterdam. Briljant en een groot succes.

Ik ben 100% Friezin en ik kan goed schaatsen, dat zit in de genen. Ik durf dat ook echt gewoon hard op te zeggen. Ja ik kan pootje over: zelfs in hoog tempo. Mijn vader en broers kunnen ook goed schaatsen. Mijn jongste broer heeft zelfs een Elfstedenkruisje. Ik zong het Fries volkslied op het ijs in 1997. You get the picture. Op de schaatsbaan zijn meer mensen die vinden dat ze goed kunnen schaatsen. Ik ben het niet altijd met hen eens. Gelukkig is er dan een bord. Een bord dat heel duidelijk aangeeft waar je als schaatser hoort te schaatsen. Het doel van het bord is, denk ik, om het schaatsen voor iedereen leuk en veilig te houden.

Als Sven er is, waar hoor je dan?

Op woensdagmiddag vind ik dat ik in de binnenbaan hoor. Mijn tempo ligt hoog, ik ga lekker door de bochten. Er zijn dan veel ijshockey schaatsen op het ijs. Veel ‘joehoe gezellig!!-publiek’. Jonge kinderen die schattig de baan over zwalken ‘aaaaahhh!’ Fijn dat het bord er dan is. Na de dweilpauze van 16.00 uur wordt het lastiger. Dan komen klapschaatsen, schaatsbroeken (met sponsorlogo) en blote-voeten-in-schaatsen op het ijs. Waar hoor ik dan? Dan durf ik niet meer in de binnenbaan. Ben ik dan ‘overig’ geworden? Moed zinkt in mijn schaatsen. Het is dus blijkbaar moment afhankelijk of ik binnen- of buitenbaan ben. En wat als Sven Kramer en zijn vrienden van Jumbo komen? Waar hoor je dan?

Wat is snel?

Maar misschien is het bord als een aansporing, om mensen uit te dagen: Zorg dat je snel gaat, dan mag je in de binnenbaan. Wat is snel? En je hebt noren en noren. Is er verschil tussen klapschaatsen, aanklik-noren, of oude Vikings (zoals die van mij). Is dat het doel, de binnenbaan? Ik merk dat het bord dus eigenlijk een globale inschaling biedt, maar ook veel vragen oproept. Het lijkt wat subjectief, want in de middag voel ik me snel, in de avond ‘overig’. Het bord kan ook verwarren.

Ijsmeester of coach?

Hoe zou dan met kinderen zijn die zichzelf moeten inschalen. Niet alleen op de ijsbaan, maar ook op school. Waar hoor je? In welk vakje pas je? Wat vind jijzelf en wat vinden anderen? Wie bepaalt in welk vakje jij thuis hoort? Tussen cognitief sterke kinderen ben je (voel je je…) misschien een middenmoter. Tussen cognitief minder sterkere kinderen ben jij een ster. Is er een indeling? Is er een ‘ijsmeester’ die je wijst waar je moet schaatsen? Of is er een coach die je juist uitdaagt om in de binnenbaan te komen en het eens te proberen. Van proberen kun je immers leren. Zie je ook mogelijkheden om te groeien van de ene naar de andere baan? (Binnenkort meer over een groei-mindset).

Beste bedoelingen

Ik zie een potentiele spanningsdriehoek tussen kind, leerkracht en ouders: ouders vinden binnenbaan, kind vindt buitenbaan. Leerkracht is ijsmeester, maar kind zou beter gedijen bij een coach. En alle variaties op die driehoek zijn uiteraard mogelijk. Wie heeft in deze driehoek lef? Wie durft van zijn pad af te gaan of juist te strijden? Ik denk dat er altijd maar een startpunt is: een gesprek en beste bedoelingen. Ik zie dat gesprekken soms spaaklopen vanwege onvoldoende vertrouwen in ‘beste bedoelingen’. Jammer. Ik wens alle partijen in zo’n driehoek ruimte en een open blik toe.

Ik bind de schaatsen binnenkort weer onder en kijk in welke baan ik me lekker voel dat moment.

x RJ

Supertrots ben ik op mijn boek Schrijf je blij: een werkboek met 200 vragen waar kinderen over na kunnen denken. Schrijf je hoofd leeg en je blad vol! Hier vind je meer informatie en hoe je het kunt bestellen.

Koop nu mijn boek Schrijf je blij