Vroeger…in mijn tijd… kregen we ons rapport, een ferme hand van de meester en ging je de zomervakantie in. Toedeloe, einde basisschool. Maar nu is dat anders. De eindmusical van groep 8.
Kopen of schrijven?
Verschillende scholen; verschillende aanpak. Je kunt een complete musical met tekst en muziek kopen. De musical van vorig jaar kan wat aangepast worden; never change a winning team. Of je kunt ‘m ook zelf schrijven; veel werk – wel op maat. Zo rond Pasen wordt doorgaans het onderwerp gekozen. Veelal democratisch, door de leerlingen met het al oude principe ‘meeste stemmen gelden’.
Rolverdeling; eerlijk met een knipoog?
Dan het verdelen van de rollen; kinderen doen auditie, moeten lootjes trekken of krijgen een rol toegewezen. Dat gaat altijd gepaard met enige teleurstelling. Net als in het echte leven krijg je nu eenmaal niet altijd wat je heel graag wil. Krijgt het stille muisje de hoofdrol? Of ligt van tevoren al vast dat de Queen-bee van de klas de grootste rol gaat krijgen? In deze fase speelt de leerkracht een cruciale rol. Soms moet je ‘eerlijk’ een klein handje helpen. Hoe kun je dit proces sturen. Komt iedereen tot zijn recht? Moet er nog een rol bijgeschreven worden? Kunnen rollen langer of korter geschreven worden? Zijn de rollen ongeveer even groot? Is er ruimte voor kinderen die niet van acteren of zingen houden? Kun je het zo bijsturen dat Esmee inderdaad de rol krijgt waar ze haar talent kan laten zien en zichzelf overwint? Of zo schrijven dat Mark leert dat een stapje terug ook leerzaam kan zijn? Jouw begeleiding hierbij maakt het verschil.
Ieder kind 15 minutes of fame
Ik ben van mening dat de eind musical HET podium moet zijn voor de kinderen van groep 8. Een plek waar iedereen zijn of haar talent kan laten zien aan het publiek. Zang, dans, acteerwerk, een goocheltruc, een gedicht, een bal hooghouden, piano spelen en wat al niet meer. Ieder kind zijn 15 minutes of fame; ieder kind een moment van glorie. Jouw begeleiding hierbij maakt het verschil.
Ik heb ook een musical geschreven; een vertaling van het prachtige verhaal van HairSpray. Een verhaal over discriminatie en dans in het Baltimore van de jaren 60. Ik paste het verhaal zo aan dat het actueel was voor de kinderen, er herkenbare grappen over leerkrachten in zaten en kinderen de ruimte kregen om hun talent te laten zien. Kinderen mochten scenes aanvullen en er werden liedjes toegevoegd op verzoek (zelfs de CupSong kreeg een plaatsje). De kinderen maakten de decors en oefenden, oefenden en oefenden.
Ze klappen voor mij!
Tot aan de generale vroeg ik me af of het goed zou komen met teksten en acteerwerk. Op de avond zelf was het -uiteraard- een daverend succes. Het enorme enthousiasme en inzet van de kinderen. Hun avond- zij hadden het mede bedacht, mede vormgegeven en mede gemaakt tot wat er nu op de planken stond. Het eerste applaus werd in de coulissen met luid gejuich ontvangen. Er werd voor hen geklapt. Hoe trots waren ze. Mijn begeleiding maakte het verschil.
Spielberg decor
Menig gymzaal of aula wordt as we speak omgebouwd tot een podium. De laatste hand wordt gelegd aan decorstukken. Deze lijken soms uit een Steven Spielberg productie te zijn gehaald en anderen hangen met plakbandjes aan elkaar. Ook hier wordt talent ingezet en aangesproken. Ouders die helpen. Leerlingen die eindeloos knutselen.
De marathon
Mijn eigen kinderen- beide groep 8- treden straks op. Als juf moet ik deze week mijn lokaal afstaan zodat het omgebouwd kan worden tot theaterzaal. Als juf mocht ik enkele kinderen begeleiden bij het acteerwerk, zinnen herschrijven zodat ze gemakkelijker te onthouden en uit te spreken zijn. Ik mocht een glimpje van de voorpret meemaken. De spanning stijgt; thuis en op school. Ik weet zeker dat het goed gaat komen. De leerkrachten van groep 8 lopen een marathon; het kost ontzettend veel energie om alle kikkers in de pan de houden, iedereen te blijven enthousiasmeren, voor de 86ste keer dezelfde teksten te souffleren, decors te maken en eindspeeches te schrijven. Maar zij maken het verschil.
Woensdag en donderdag mag ik als moeder in de zaal zitten. Even de juffen-pet af. Op voorhand al trots. Zakdoekje in de tas, voor de onvermijdelijk traan in de ogen. En mijn collega’s van groep 8? Zij maken het verschil.
x RJ